سلام

بالاخره بعد از چند وقت تصمیم گرفتم به روز کنم

چند روزیه که فکرم خیلی مشغوله...البته موضوع همون دل مشغولی و ذهن آشفتگی های همیشگیه

همون تعجب از آدم ها...از کارهامون...رفتارمون...حرفامون...افکارمون!

احساس خفگی میکنم...

اصلا بزارید برم سر اصل مطلب...میخوام ساده بگم...ساده تر از همیشه

چند شب پیش رفته بودم خرید

هر چی میگذشت بیشتر حالم بد میشد و ناراحت میشدم!

از چی؟!

از این همه بی بندو باری....از سرو وضع آدما...از ظاهرشون...از رفتارشون...

به کجا داریم میریم ما؟!چمون شده؟!انگار فراموش کردیم اون دنیایی هم هست...حساب و کتابی هم هست...

انگار فراموش کردیم "خدایی" هم هست!

مغازه ها و فروشگاه ها که پر شده از لباس هایی که شبیه لباس دلقکه!لباس هایی که شأن و ارزش ما رو زیر سوال میبره...

...

خیلی هامون خیلی چیزا رو میدونیم...ولی فقط در حد دونستنه...هیچ وقت به عمل نمیرسه

این روزا همه جا پر شده از افکار و حرفا و شعار های قشنگ که اگه هر کدوممون حتی به یکیشون عمل کنیم دنیا گلستون میشه

یاد گرفتیم چیز هایی رو بگیم و بنویسیم که یا بهش اعتقاد نداریم یا بهش عمل نمیکنیم...

کاش به خودمون بیایم...کاش ارزش خودمون رو درک کنیم...

کاش بفهمیم که خدا چقدر دوستمون داره...چقدر منتظرمونه!

کاش به خودمون بیایم...

کاش...

سلام!

درسته که روزهای زیادی از عمرم نگذشته...

درسته که حالا حالا ها باید تجربه کسب کنم...

ولی...تو همین روزهایی هم که گذروندم چیزهای زیاد و البته "عجیب و غریبی" دیدم و شنیدم...

چیزهایی که یاد گرفتم رو مرور میکنم...

هیچ وقت به غیر از خدا رو هیچکس حساب نکنم و ازش توقع نداشته باشم...

مهم اینه که "خودم" میدونم چه آدمی هستم واینکه دیگران راجبم چی فکر میکنن فقط تا اونجایی که لازمه برام مهمه و بقیش به خودشون مربوط میشه...

هیچ وقت زود قضاوت نکنم...هیچ وقت...

هر اتفاقی حکمتی داره...خدا آگاهه...بهش ایمان دارم....به آگاهیش و اینکه اون صلاح هر چیزی رو بهتر میدونه...

دیگران رو درک کنم و مواقعی خودم رو جای اونا بذارم...درک کردن یکی از بهترین کارهاییه که میتونم برای دیگران انجام بدم....

و...

شما چی یاد گرفتید؟!

از سکوت کردن خسته شدم...

       ...از کوتاه اومدن خسته شدم...

خسته ام...

دهانم پر از حرف است...

اما...

حیف که با دهان پر نباید حرف زد...

خدایا...

تو میدونی که چقدر حرف دارم...

...

دارم فکر میکنم که چی بگم...ولی چیزی به ذهنم نمیرسه...

باز هم باید سکوت کنم...ادامه میدم...

خسته ام...

خسته میشم...

خسته خواهم شد...

ولی ادامه میدم...تا آخرش...

آخری که نمیدونم کی میرسه...

...

تو زندگی حقایقی هست...

که میشه فهمید...

ولی نمیشه فهموند...

این دیالوگ آلپاچینو تو یکی از فیلماش هست به اسم "صورت زخمی"

اینو گفتم برسم به اینکه...

هر روز که بزرگتر میشم بیشتر تعجب میکنم...!

هر روز که با آدمای بیشتری آشنا میشم بیشتر تعجب میکنم...!

با بعضی ها که حرف میزنی باید فقط نگاهشون کنی...هیچی نگی...

وقتی میدونی تاثیری نداره...

و من همچنان...

تعجب میکنم!

میدانی چیست؟

گاه فهمیدن بعضی چیز ها از نان شب هم واجب تر میشود!

...فهمیدن ترفند های زمانه که گاهی نزده میخوری.

بی هیچ دلیل!

بدون پرسیدن حتی یه سوال ناقابل ...

بدون گله کردن یا شکایت

فقط باید خورد و ساکت بود...

اگر این را فهمیدی نیوتون را هم از گود خارج کرده ای!!!

امضا : فاطمه

شروع میکنم...

بی مقدمه...

آدما عجیبن!خیلی عجیب...

گاهی وقتا که به رفتار آدما توجه میکنم و دقیق میشم مغزم سوت میکشه!

یه عالمه سوال تو ذهنمه...

چرا انقدر متفاوتیم؟چرا انقدر خوبی و بدی وجود داره؟

چرا بعضیا واسه بقیه ارزش قائلن و بهشون اهمییت میدن؟چرا بعضیا بر عکسن؟!!

کلی سوال تو ذهنمه...کلی دغدغه...

نمیدونم جوابی واسشون پیدا میکنم یا نه!اصلا جوابی هست که من پیداش کنم؟!

خیلی حرف دارم!

یواش یواش

امضاء:حدیثه

                                      " بسم الله الرحمن الرحیم"

این وبلاگ رو فقط واسه نوشتن حرفایی که از سرمون میگذرن و گاهی فرار میکنن و گاهی موندگار

میشن ساختیم.

گاهی حرفایی که واسه مون دغدغه ان و گاهی لذت بخش.گاهی ساده و گاهی پر

از شک و ابهام.مهم نوشتن ه که ما هم میخوایم همین کارو بکنیم.

                                        پس خدایا به امید تو...

امضاء:فاطمه و حدیثه